Toen ik rond de 30 was kreeg ik een boekje in handen met de titel: ‘we eten ons ziek’ van Dr. P.H.W.A.M De Veer, dit boekje startte mijn persoonlijke gezondheidsreis en wekte mijn interesse naar wat voeding voor je gezondheid kan doen. De titel zegt al alles eigenlijk. De Veer schrijft o.a. over de voedselverontreiniging door bestrijdingsmiddelen en hoe de kwaliteit van onze voeding en het drinkwater daardoor in gevaar komen. Dat boekje is gedrukt in 1991, sindsdien is er -laat ik maar even positief doen- wellicht iets verbeterd met betrekking tot het gebruik van bestrijdingsmiddelen en de laatste jaren is de biologische landbouw enorm aan populariteit gestegen. Hij noemt bijvoorbeeld ook als belangrijkste oorzaak van een schommelende bloedsuikerspiegeling het vele gebruik van geraffineerde koolhydraten. Ook de volle schappen in de supermarkt met bewerkte producten die niks meer te maken hebben met een levensmiddel dragen bij tot het ontstaan van allerlei lichamelijke ongemakken.
Bloed fanatiek was ik en na een paar weken zat ik zo strak in mijn vel dat Fajah Lourens jaloers op me geweest zou zijn
Enfin al eerder had ik zelf kennis gemaakt met Een leven lang fit, een dieet overgewaaid uit America van Harvey en Marilyn Diamond, dat werkt volgens voedsel combinaties. Belangrijkste regel is het niet combineren van eiwitten en koolhydraten. Dit dieet werkte voor mij heel goed en ik viel hier ook een paar kilo mee af. Dit speelde zich af rond mijn vijfentwintigste, ik combineerde dat dieet met callanetics, ook overgewaaid vanuit Amerika, en bestaat uit een reeks oefeningen met kleine spierbewegingen wat totaal een uur duurde! Bloed fanatiek was ik en na een paar weken zat ik zo strak in mijn vel dat Fajah Lourens jaloers op me geweest zou zijn. En dat had ik zelf bereikt, naast een fulltimebaan, super trots was ik. Maar mijn ijzeren wilskracht duurde pakweg 2 maanden toen kwam de klad erin. Het enige wat overbleef was mijn honger naar informatie over gezonde voeding. Regelmatig ging weer het roer om en maakte ik vol enthousiasme macro dynamische noten burgers, waarna bij Thomas [mijn man] de maat vol was en stante pee kroketten ging halen. Ook sleepte ik karrevrachten met boodschappen [hagelslag, margarine kuipjes, instandsoepjes en maaltijdpakketten van Knorr] naar mijn schoonzus, die dat dankbaar in ontvangst nam, want die had al 5 monden te voeden. En ik begon weer vol enthousiasme met het realiseren van nieuwe inzichten uit boek X en bakte het een na het andere supergezonde brood, zo’n zwaar volkoren bonk waarvan volgens mijn zwager, de eendjes van naar de bodem zonken. Zelf kreeg ik er een opgeblazen buik van, de eendjes naar de bodem, ik naar de oppervlakte, dus waarschijnlijk toch niet zo gezond, althans niet voor mij, voor Thomas ook niet trouwens, die bewonderingswaardig alles [bijna dan] onderging wat ik in elkaar prutste.
Toen we kinderen kregen wilde ik natuurlijk mijn kroost zo gezond mogelijk opvoeden na alles wat ik al gelezen had. Ik sprong bij kind 1 meteen tussen de lange vinger en t wipstoeltje tijdens ons bezoek bij oma. Geen suiker! Bij kind 2 had ik weer nieuwe inzichten erbij gekregen en na een half jaar borstvoeding maakte ik zelf een opvolgmelk van een havermoutaftreksel, geen kunstmatige blikmelk voor mijn kind. Bij kind 3 bleef ik minstens nog 1,5 jaar hangen in biodynamisch, natuurlijke voeding, zo gezond mogelijk en zelf gemaakt enzovoort. Tevens had ik na het De Veer-boek een enorme liefde ontwikkeld voor puur roomboter, waar ik zowat alles lekker mee maakte, maar ik had niet door dat ik zelf almaar zwaarder werd. Totdat ik op een dag een foto van mezelf terugzag met mijn gezonde kindertjes aan mijn zijde, wat schrok ik van mezelf. Ik leek in niets meer op de Mirjam van vroeger, de strak-in-het-vel-door-callanetics-en -leven-lang-fit-dieet Mirjam.
Ik was een moeke geworden. Er moest iets gebeuren en ik maakte voor mezelf een plan.
Ik stond toen op het punt van maat 44 naar maat 46 te gaan terwijl ik in mijn twintiger jaren maat 38/40 had. Het leven lang fit dieet, macro dynamische dieet, Montignac , Atkins of brooddieet dat wilde ik niet meer en maakte het voor mezelf overzichtelijk en duidelijk en vooral ook inpasbaar in een druk gezinsleven. Ik ging daarbij ook een eetdagboek bijhouden en schreef alles op van het likje van een ijsje van mijn dochter tot uitgebreid uit eten. Binnen een paar maanden was ik 10 kilo afgevallen. Ik voelde me geweldig, ik liet mijn korte haar weer groeien. In die periode leerde ik mijn huidige beste vriendin kennen, dit alles droeg bij aan dat ik mij weer vrouw voelde in plaats van alleen maar Moeder van drie kinderen. Toen mijn overgangsperiode begon, zo rond mijn 45ste, kreeg ik moeite op gewicht te blijven en ben ik geleidelijk weer wat zwaarder geworden, hoewel ik maat 42 al jaren standhield na mijn afvalrace. Maar ja, door hormonale schommelingen kwamen boven mijn broekrand en onder mijn kin wat hardnekkige vetopslagjes tevoorschijn. Ik ben nu 54 en nog steeds schommel ik tussen 76 en 79 kilo, nog steeds maat 42, een lekker Hollandse standaardmaat.
Maat 42 die nooit in de uitverkoop te vinden is omdat het gros van de Hollandse vrouwen deze maat draagt, en de kledingindustrie dit nog steeds niet snapt en dus vrolijk de xs-jes in grote getalen laat maken in Taiwan of China waar de vrouwen waarschijnlijk als maataanduiding fungeren. Enfin inmiddels heb ik ook nog wat Sonja getest, de Broodbuik gelezen, Keto en paleo geprobeerd, intermittent fasting voor een maand gedaan, afgezien op koolhydraatarm, groene sapjes op maandagochtend [ieuww] en andere hypes. Leuk voor even maar niks blijft hangen, ja die buik en onderkin. Is het jou ook opgevallen dat al die voedingshypes in pieken voorbijkomen, afdalen en geluidloos weer verdwijnen. Dat komt omdat al die strikte regeltjes en adviezen voor bijna niemand een leven lang vol te houden is. Bij mezelf merkte ik dat het ene dieet beter aansloeg dan het andere, ik ontdekte dat er geen dieet is dat voor iedereen hetzelfde werkt. Logisch ook want elk lichaam is anders.
Op dit moment ligt het boek van Daan Remarque, Het jojo-effect naast mijn bed. Ik wist al dat ik wilde gaan werken met kleine haalbare stapjes voor een duurzamere gezondheid bij mijn klanten, immers heb ik daar bij een aantal mensen al succes mee behaald, dit boek onderstreepte mijn gedachten hierover. Daan schrijft over haalbare kleine gedragsveranderingen die je jezelf langzaam kunt eigen maken en die op de lange termijn echt werken. Hij schrijft waarom we het wel normaal vinden dat we elk jaar zo’n 1 a 2 kilo aankomen, terwijl we niet de tijd willen nemen om binnen een jaar 1 a 2 kilo af te vallen.
Nee het moet allemaal heel snel, 8 kilo in 1 maand, even een crash dieetje volgen en hup weer door. Maar binnen de periode van hup-weer-door zitten die 8 kilo plus 3 bonus-kilo’s er weer aan, en dat komt omdat we niks veranderen aan ons gedrag. Tijdens Corona besloot ik mijn overgebleven tijd [ik werkte kortere dagen] te stoppen in een cursus voedingscoach. Ik had eerder een thuisstudie voedingsleer gedaan en samen met mijn kennis uit boeken over voeding besloot ik hier toch wat mee te gaan doen. Mijn visie delen en werken aan een gezondere toekomst die haalbaar is voor iedereen. Toch had ik ook wat twijfels, want is er niet al zoveel. De voedingsconsulenten en coachen schieten als paddenstoelen uit de grond. Maar die twijfel konden mijn kinderen wegnemen, de jeugd van nu kan mij ook heel erg inspireren omdat hun kijk op dingen zo heel anders is dan de tijd waarin ik ben opgegroeid. Jonge mensen denken veel meer in mogelijkheden, niet in beperkingen. Toen ik jong was zagen volwassenen altijd beren op de weg, of je hoorde herhaaldelijk, dat kun jij niet.
En nu heb ik een eigen website, sta ik ingeschreven bij KVK en ben ik gecertificeerd voedingscoach. Ik ben super trots, en kijk uit naar mijn nieuwe klanten en de toekomst. Ik werk nog altijd aan mijn eigen reis, ga jij de jouwe beginnen? Ik help je er graag bij want geloof me, voor iedereen is het haalbaar.
