Koolhydraatarm of de Franse wijsheid.

door Mirjam Boersma | nov 22, 2021 | Verhalen

De laatste jaren is er de koolhydraatarme beweging. De kookboeken met low-carb recepten vinden gretig hun weg naar de consument. En alweer spelen voedingsbedrijven hier handig op in door allerlei producten op de markt te brengen met weinig koolhydraten. We hebben natuurlijk in de jaren 80 te maken gehad met het Montignacdieet, waarbij de schrijver Michel Montignac op zoek ging om zijn eigen gewichtsprobleem aan te pakken. Veel eiwitten en vetten en arm aan koolhydraten, ook Dr Atkins kwam met een dergelijk dieet, net als vele hypes verdwijnen deze bewegingen na een tijdje stilzwijgend om via een andere verpakking weer in de samenleving terug te komen. We kennen inmiddels Paleo, Keto en andere koolhydraatarme voedingswijzen.

Vol enthousiasme gaat men aan de slag, maar je raad t al na twee weken zijn de meeste mensen er al klaar mee.

Ik snap het wel hoor dat men dik geworden is van het eten van veel bewerkte producten in combinatie met vezel-arm brood en suiker lekkernijen. Maaltijden met lege koolhydraten, snacks met suiker tussendoor, men zit tegenwoordig bijna aan 8 eetmomenten par dag.We staan bloot aan supermarkten met rekken vol verleidingen, we vinden het doodnormaal dat potjes en pakjes met kleurrijke foto’s en gezondheidsslogans, met dode materie als inhoud, de norm is geworden om ons eten mee te bereiden. We vragen ons vaak niet af waar dat van gemaakt is en beschouwen het als voedsel. Dergelijke producten zitten vol met lege zetmelen, suikers, zout, soja en mais en een scala aan E-nummers. Dat men daarna denkt, oké het is klaar nu ik ga koolhydraten uit mijn voeding weglaten, het roer moet om,” ff kijken, paleo? Neuhh teveel vlees dat is niet goed voor t milieu, Keto dan? Oei wel heel erg veel vet moet ik eten dan en t is wel erg streng, de Foodsisters dan maar, kijk ze verkopen zo’n Kek koolhydraat-arm broodje, nice…dat doen we.” Vol enthousiasme gaat men aan de slag, maar je raad t al, na twee weken zijn de meeste mensen er klaar mee en grijpen weer steeds vaker naar hun vertrouwde producten die ze voor hun goede voornemens gebruikten.” Ha…. lekker, spaghetti!….toch niet met gourgettini he?” “Nee schat je krijgt de echte”. En omdat het ineens weer zo lekker is, kan er nog wel een tweede bord bij. Binnen een week is men weer terug bij af, met nog een extra onsje erbij ook. “He verdorie, niks voor mij dat koolhydraatarm.” Een enkeling die het volhoud en zijn levenswijze erop heeft afgestemd, waaronder ook de boekschrijvers van dergelijke diëten.

Het is totaal niet nodig om ineens alle koolhydraten uit je dieet weg te laten. In natuurlijke voeding, neem fruit en groenten zitten ook koolhydraten. We maken alleen de verkeerde keuzes, en ook teveel keuzes. Een beetje[ lees: normale portie] goede spaghetti niet te gaar gekookt met een verse tomatensaus al dan niet met vlees is een heerlijk bordje tevredenheid. Een of twee volkoren spelt boterhammen met roerei gebakken in de roomboter…daar wordt je een blij gevoed mens van. Neem een zuurdesem bol van een goede bakker met een zelf gemaakte tonijnsalade, dit dan aangemaakt met een fijne homemade volle mayonaise [ de light-versies of de yogonaises zitten vol met suiker en dat zijn onnodige koolhydraten, snap je m?]. Gestoofde tomaten op een geroosterde volkoren boterham met peper en een scheutje olijfolie, voedzaam en gezond, koolhydraten, zeker maar wel met vezels. Zie je het verschil? Als je je maaltijden met dergelijke voorbeelden vult zal je zien dat de behoefte om tussendoor te snacken minder wordt, en dat betekent dat de inname van koolhydraten vanzelf ook al minder is. Ik kom hier later nog eens op terug een verhaaltje over insuline en hoge bloedsuikergehalte.

Ik heb mij trouwens ook verdiept in hoe de Fransen met hun eetgewoonten omgaan. Ik had een boekje hierover gekocht waarvan de titel onderaan de Blog staat. Hard en vaatziekten komen in Frankrijk veel minder voor. Een tijd lang was er de discussie of dat misschien door de rode wijn zou komen die rijkelijk vloeit aan de dis. Maar ik denk dat het eerder komt door de goede voedingskeuzes die men maakt en ook dat het niet gebruikelijk is om de hele dag door te snacken. De Fransen kiezen doorgaans voor verse producten om hun maaltijden mee klaar te maken, bescheiden porties, drie maaltijden per dag en hooguit iets echts kleins tussendoor. De Fransen sluiten niks uit, brood eten ze ook, hoewel dat brood van betere kwaliteit is dan in Nederland, en ze eten er minder van. Kijk dan is zo’n heerlijke roomboter croissant ook gewoon acceptabel voor af en toe. Daar komt dan nog bij dat men weet hoe te genieten van eten, daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen. We jagen vaak maar door met weinig bewuste aandacht als we wat eten. Even een gehaktstaaf of slof Snickers achter het stuur wegwerken bv. Lunchen op het werk met de vingers aan t toetsenbord en de ogen op het scherm en dan erachter komen dat het broodje al op is wat ernaast op een servet lag. Bewust eten en ervan genieten is ook een kunst maar zeker zo belangrijk. Een beetje koolhydraten op Franse wijze dus.

Tot slot nog een boekentip:

Waarom Franse Vrouwen Niet Dik Worden van Mireille Guirliano.

Broodbuik

door Mirjam Boersma | nov 15, 2021 | Verhalen

Ik had vroeger een vriendinnetje waar ik tussen de middag regelmatig ging eten. Dat vond ik altijd heel leuk omdat ik mij verheugde op de dikke zelf gesneden boterhammen, ze hadden van dat bruine ‘knip’ brood, daarop ging een laag boter en dikke plakken kaas die haar moeder met een mes afsneed van een grote homp jong belegen kaas. Daarbij kregen we een beker volle melk en nog een mandarijn als toetje. Een simpel en duidelijk lunch bordje die we altijd aten aan de keukentafel of met mooi weer aan de buiten tafel. Het was een zalige lunch en mijn buikje knorde er dankbaar van. Ik had daar toen al oog/waardering voor en vroeg meteen thuis aan mijn moeder of ze ook datzelfde brood wilde kopen. Die herinnering aan dat simpele bruine knipbrood is me altijd bijgebleven, ik kocht het later ook regelmatig voor mijn eigen kinderen. Maar uiteindelijk vond ik de uitkomst een teleurstelling, het haalde t niet bij mijn kinderlijke beleving van toen. Tegenwoordig kun je bij de bakker en in de supermarkt kiezen uit veel verschillende soorten brood. Meergranen, waldkorn, mais, zuurdesem, stevig brood, spelt, volkoren en grofvolkoren, melkwit, allison en noem maar op. Helaas zijn de meesten verrijkt met E-nummers voor houdbaarheid, gebrand moutmeel voor de donkere kleur, glucose/fructose stroop en allerlei stoffen die niet thuishoren in een goed brood. We zijn het spoor een beetje bijster op brood gebied [op andere gebieden ook maar dit even ter zijde].

Als consument kunnen we hier verandering in brengen door andere keuzes te maken.

Ook bij de gewone Hollandse bakker kun je niet meer een simpel gezond brood kopen en als dat wel zou kunnen dan klagen mensen erover dat t gezonde brood na 1 dag al oud is. In Frankrijk doen ze dat beter, bakken ze brood met de bedoeling dat het in 1 dag op gaat. Meel, water, gist en zout verder niks, fransen zijn gewend elke dag even naar de Boulanger te lopen voor een vers stokbrood of een pain complet. Er zijn wel bakkers in Nederland die op deze manier brood maken, b.v het Vlaamse broodhuis of Jordy-bakery, jammer dat dit soort bakkers niet in elk dorp of stad te vinden zijn. Als consument kunnen we hier verandering in brengen door andere keuzes te maken, dit betekent geen genoegen meer nemen met het kleffe Nederlandse fabrieksbrood dat 2 weken goed blijft. waar ik woon hebben ze helaas niet zo’n heerlijke frans-achtige bakker, ik zoek dan ook mijn heil bij de online supermarkt, Crisp waar ze o.a. het brood van Jordy verkopen + zeer lekkere echte Franse Croissants, waar ik mijn vriezer graag mee vul. Daarnaast heb ik nog 2 opties: zelf bakken of het stevige spelt van Albert Hein. Dit laatste is naar mijn mening de beste optie op brood gebied in de supermarkt, een brood waar mijn buik ook redelijk blij van wordt. Wij Nederlanders zijn erg gehecht aan het eten van brood, het is ook een makkelijke manier om zo een lunch mee te nemen naar school of werk, met plakjes kaas of iets van vleeswaren erop, pindakaas of twee speculaasjes, ook ik ging met een dergelijk lunchtrommeltje naar school, maar met de kwaliteit van ons brood is al langere tijd veel mis en dus zijn de voedingsstoffen die je binnenkrijgt van een dergelijke lunch minimaal. Het graan waar ons brood mee gebakken wordt is niet meer van een superieure kwaliteit en men denkt met het donkere meergranen brood een gezonde keuze te maken, maar dergelijk brood is gemaakt van tarwebloem en gekleurd met donker moutmeel en gebrande suikers, zit daar ook nog Nutella op dan werk je een tijdbom naar binnen. Flinke porties suiker gaat er elke dag weer opnieuw ons lijf in met alle gevolgen van dien. 

Toen hebben we bedacht dat we maar geen brood meer moesten eten, te veel koolhydraten, deze zijn ongezond. Maar wat moet er dan mee in dat lunchtrommeltje? Stukken komkommer, snoeptomaten, stukken kaas en opgerolde plakken ham of een supergezonde salade met quinoa, bietjes en feta afgemaakt met chiazaad? Dat is in het begin leuk en spannend maar geen mens houdt dat een leven lang vol. We zijn tenslotte eigenwijze kaaskoppen met bijbehorende tradities en gewoontes. 

Als we nou eens moeite doen voor een goed biologisch [zuurdesem] brood en daar dan eerlijke roomboter op doen, plakjes rauwmelkse boerenkaas met wat  komkommer of tomaat om t chic te maken, ik weet zeker dat jouw buik er blij van wordt, mits je geen allergieën voor dergelijke voeding hebt natuurlijk, echte voeding voel je terug in je welzijn, in je energie-level en dat is gezond. Voor mij is Brood dan ook geen verboden product, maar de kwaliteit daarvan is een must of daar nu een knip in zit of niet.

Mijn persoonlijke gezondheidsreis

door Mirjam Boersma | nov 15, 2021 | Verhalen

Toen ik rond de 30 was kreeg ik een boekje in handen met de titel: ‘we eten ons ziek’ van Dr. P.H.W.A.M De Veer, dit boekje startte mijn persoonlijke gezondheidsreis en wekte mijn interesse naar wat voeding voor je gezondheid kan doen. De titel zegt al alles eigenlijk. De Veer schrijft o.a. over de voedselverontreiniging door bestrijdingsmiddelen en hoe de kwaliteit van onze voeding en het drinkwater daardoor in gevaar komen. Dat boekje is gedrukt in 1991, sindsdien is er -laat ik maar even positief doen- wellicht iets verbeterd met betrekking tot het gebruik van bestrijdingsmiddelen en de laatste jaren is de biologische landbouw enorm aan populariteit gestegen. Hij noemt bijvoorbeeld ook als belangrijkste oorzaak van een schommelende bloedsuikerspiegeling het vele gebruik van geraffineerde koolhydraten. Ook de volle schappen in de supermarkt met bewerkte producten die niks  meer te maken hebben met een levensmiddel dragen bij tot het ontstaan van allerlei lichamelijke ongemakken. 

Bloed fanatiek was ik en na een paar weken zat ik zo strak in mijn vel dat Fajah Lourens jaloers op me geweest zou zijn

Enfin al eerder had ik zelf kennis gemaakt met Een leven lang fit, een dieet overgewaaid uit America van Harvey en Marilyn Diamond, dat werkt volgens voedsel combinaties. Belangrijkste regel is het niet combineren van eiwitten en koolhydraten. Dit dieet werkte voor mij heel goed en ik viel hier ook een paar kilo mee af. Dit speelde zich af rond mijn vijfentwintigste, ik combineerde dat dieet met callanetics, ook overgewaaid vanuit Amerika, en bestaat uit een reeks oefeningen met kleine spierbewegingen wat totaal een uur duurde! Bloed fanatiek was ik en na een paar weken zat ik zo strak in mijn vel dat Fajah Lourens jaloers op me geweest zou zijn. En dat had ik zelf bereikt, naast een fulltimebaan, super trots was ik. Maar mijn ijzeren wilskracht duurde pakweg 2 maanden toen kwam de klad erin. Het enige wat overbleef was mijn honger naar informatie over gezonde voeding. Regelmatig ging weer het roer om en maakte ik vol enthousiasme macro dynamische noten burgers, waarna bij Thomas [mijn man] de maat vol was en stante pee kroketten ging halen. Ook sleepte ik karrevrachten met boodschappen [hagelslag, margarine kuipjes, instandsoepjes en maaltijdpakketten van Knorr] naar mijn schoonzus, die dat dankbaar in ontvangst nam, want die had al 5 monden te voeden. En ik begon weer vol enthousiasme met het realiseren van nieuwe inzichten uit boek X en bakte het een na het andere supergezonde brood, zo’n zwaar volkoren bonk waarvan volgens mijn zwager, de eendjes van naar de bodem zonken. Zelf kreeg ik er een opgeblazen buik van, de eendjes naar de bodem, ik naar de oppervlakte, dus waarschijnlijk toch niet zo gezond, althans niet voor mij, voor Thomas ook niet trouwens, die bewonderingswaardig alles [bijna dan] onderging wat ik in elkaar prutste. 

Toen we kinderen kregen wilde ik natuurlijk mijn kroost zo gezond mogelijk opvoeden na alles wat ik al gelezen had. Ik sprong bij kind 1 meteen tussen de lange vinger en t wipstoeltje tijdens ons bezoek bij oma. Geen suiker! Bij kind 2 had ik weer nieuwe inzichten erbij gekregen en na een half jaar borstvoeding maakte ik zelf een opvolgmelk van een havermoutaftreksel, geen kunstmatige blikmelk voor mijn kind.  Bij kind 3 bleef ik minstens nog 1,5 jaar hangen in biodynamisch, natuurlijke voeding, zo gezond mogelijk en zelf gemaakt enzovoort. Tevens had ik na het De Veer-boek een enorme liefde ontwikkeld voor puur roomboter, waar ik zowat alles lekker mee maakte, maar ik had niet door dat ik zelf almaar zwaarder werd. Totdat ik op een dag een foto van mezelf terugzag met mijn gezonde kindertjes aan mijn zijde, wat schrok ik van mezelf. Ik leek in niets meer op de Mirjam van vroeger, de strak-in-het-vel-door-callanetics-en -leven-lang-fit-dieet Mirjam.

Ik was een moeke geworden. Er moest iets gebeuren en ik maakte voor mezelf een plan.

Ik stond toen op het punt van maat 44 naar maat 46 te gaan terwijl ik in mijn twintiger jaren maat 38/40 had. Het leven lang fit dieet, macro dynamische dieet, Montignac , Atkins of brooddieet dat wilde ik niet meer en maakte het voor mezelf overzichtelijk en duidelijk en vooral ook inpasbaar in een druk gezinsleven. Ik ging daarbij ook een eetdagboek bijhouden en schreef alles op van het likje van een ijsje van mijn dochter tot uitgebreid uit eten. Binnen een paar maanden was ik 10 kilo afgevallen. Ik voelde me geweldig, ik liet mijn korte haar weer groeien. In die periode leerde ik mijn huidige beste vriendin kennen, dit alles droeg bij aan dat ik mij weer vrouw voelde in plaats van alleen maar Moeder van drie kinderen. Toen mijn overgangsperiode begon, zo rond mijn 45^ste, kreeg ik moeite op gewicht te blijven en ben ik geleidelijk weer wat zwaarder geworden, hoewel ik maat 42 al jaren standhield na mijn afvalrace. Maar ja, door hormonale schommelingen kwamen boven mijn broekrand en onder mijn kin wat hardnekkige vetopslagjes tevoorschijn. Ik ben nu 54 en nog steeds schommel ik tussen 76 en 79 kilo, nog steeds maat 42, een lekker Hollandse standaardmaat.

Maat 42 die nooit in de uitverkoop te vinden is omdat het gros van de Hollandse vrouwen deze maat draagt, en de kledingindustrie dit nog steeds niet snapt en dus vrolijk de xs-jes in grote getalen laat maken in Taiwan of China waar de vrouwen waarschijnlijk als maataanduiding fungeren. Enfin inmiddels heb ik ook nog wat Sonja getest, de Broodbuik gelezen, Keto en paleo geprobeerd, intermittent fasting voor een maand gedaan, afgezien op koolhydraatarm, groene sapjes op maandagochtend [ieuww] en andere hypes. Leuk voor even maar niks blijft hangen, ja die buik en onderkin. Is het jou ook opgevallen dat al die voedingshypes in pieken voorbijkomen, afdalen en geluidloos weer verdwijnen. Dat komt omdat al die strikte regeltjes en adviezen voor bijna niemand een leven lang vol te houden is.  Bij mezelf merkte ik dat het ene dieet beter aansloeg dan het andere, ik ontdekte dat er geen dieet is dat voor iedereen hetzelfde werkt. Logisch ook want elk lichaam is anders.

Op dit moment ligt het boek van Daan Remarque, Het jojo-effect naast mijn bed. Ik wist al dat ik wilde gaan werken met kleine haalbare stapjes voor een duurzamere gezondheid bij mijn klanten, immers heb ik daar bij een aantal mensen al succes mee behaald, dit boek onderstreepte mijn gedachten hierover. Daan schrijft over haalbare kleine gedragsveranderingen die je jezelf langzaam kunt eigen maken en die op de lange termijn echt werken. Hij schrijft waarom we het wel normaal vinden dat we elk jaar zo’n 1 a 2 kilo aankomen, terwijl we niet de tijd willen nemen om binnen een jaar 1 a 2 kilo af te vallen. 

Nee het moet allemaal heel snel, 8 kilo in 1 maand, even een crash dieetje volgen en hup weer door. Maar binnen de periode van hup-weer-door zitten die 8 kilo plus 3 bonus-kilo’s er weer aan, en dat komt omdat we niks veranderen aan ons gedrag.  Tijdens Corona besloot ik mijn overgebleven tijd [ik werkte kortere dagen] te stoppen in een cursus voedingscoach. Ik had eerder een thuisstudie voedingsleer gedaan en samen met mijn kennis uit boeken over voeding besloot ik hier toch wat mee te gaan doen. Mijn visie delen en werken aan een gezondere toekomst die haalbaar is voor iedereen. Toch had ik ook wat twijfels, want is er niet al zoveel. De voedingsconsulenten en coachen schieten als paddenstoelen uit de grond. Maar die twijfel konden mijn kinderen wegnemen, de jeugd van nu kan mij ook heel erg inspireren omdat hun kijk op dingen zo heel anders is dan de tijd waarin ik ben opgegroeid. Jonge mensen denken veel meer in mogelijkheden, niet in beperkingen. Toen ik jong was zagen volwassenen altijd beren op de weg, of je hoorde herhaaldelijk, dat kun jij niet. 

En nu heb ik een eigen website, sta ik ingeschreven bij KVK en ben ik gecertificeerd voedingscoach. Ik ben super trots, en kijk uit naar mijn nieuwe klanten en de toekomst. Ik werk nog altijd aan mijn eigen reis, ga jij de jouwe beginnen? Ik help je er graag bij want geloof me, voor iedereen is het haalbaar.